Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Sed nimis multa. Rationis enim perfectio est virtus;
Itaque quae sunt eorum consolationes, quae cohortationes, quae etiam monita et consilia scripta ad summos viros! Erat enim apud eos, ut est rerum ipsarum natura, sic dicendi exercitatio duplex. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.
Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quae duo sunt, unum facit. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Quod iam a me expectare noli. Minime vero istorum quidem, inquit.
Et saepe officium est sapientis desciscere a vita, cum sit beatissimus, si id oportune facere possit, quod est convenienter naturae.
Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. At multis malis affectus. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.